Syn i zabita matka

Andrzej Wróblewski • 1949 • Muzeum Narodowe w Krakowie

To mój ulubiony portret smutku. Mój ulubiony malarz i mój ulubiony kolor. Boję się pisać o tym synu, smutku, rozpaczy i żałobie. Ale Państwo pewnie coś już czytaliście? O Wróblewskim? Pozostawię więc ten eksponat cierpienia bez klasycznej ekfrazy. W to miejsce zaproponuję kilka słów z mojej książki, gdzie można się zbliżyć do siostrzanego eksponatu żałoby: obrazu mnie-córki i mojej umarłej matki z Bezmatka:

Gdy umiera ci matka, to jest takie uczucie, jakby wyrywano ci wnętrzności – te z klatki piersiowej – gołymi rękami, a trochę jednak gorzej.

W dzieciństwie ciągle myślałam o śmierci matki, żeby mnie nie zaskoczyła. Tak się tego bałam. Gdy w końcu przestałam o tym myśleć, wtedy umarła.

Kiedy byłam mała, a mama płakała, mówiłam do niej: „Nie płacz, bo i ja będę płakać”. I płakałyśmy razem. Gdy miałam trzydzieści jeden lat, mówiłam do niej: „Nie umieraj, bo i ja umrę”. Ale wiadomo, tak się nie stało.

Była źródłem mojej największej radości, tak jak dziś jest źródłem mojej największej rozpaczy.

Bo nie ma nic ohydniejszego na świecie niż to, gdy człowiek umiera drugiemu człowiekowi.
Gdy zwierzę umiera drugiemu zwierzęciu.

Dwie różne rękawiczki prujące się od dołu

Błękit Wróblewskiego – sfera cienia, niematerialności i transcendencji – WIĘCEJ W WIRTUALNYCH MUZEACH MAŁOPOLSKI